Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Duo Reges: constructio interrete. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quibusnam praeteritis? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. At iam decimum annum in spelunca iacet. Nihil sane. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Equidem e Cn. Quod cum dixissent, ille contra. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Eaedem res maneant alio modo. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Esse enim, nisi eris, non potes.
Hoc non est positum in nostra actione. Satis est ad hoc responsum. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quae cum dixisset, finem ille. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.
Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Dat enim intervalla et relaxat. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sed quod proximum fuit non vidit.
Erat enim Polemonis. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Tanta vis admonitionis inest in locis; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Illa tamen simplicia, vestra versuta. Cur iustitia laudatur? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?
Negare non possum.
Videsne quam sit magna dissensio? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. At eum nihili facit; Sed tamen intellego quid velit. Videsne quam sit magna dissensio? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Esse enim, nisi eris, non potes. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere.
