Nemo igitur esse beatus potest.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Duo Reges: constructio interrete.
An tu me de L.
Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Itaque ab his ordiamur. Si enim ad populum me vocas, eum. Haeret in salebra.
Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Paria sunt igitur. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.
Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Ita prorsus, inquam; Si enim ad populum me vocas, eum. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Sed residamus, inquit, si placet. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.
Restatis igitur vos; Res enim concurrent contrariae. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
De vacuitate doloris eadem sententia erit. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Neutrum vero, inquit ille. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Cur id non ita fit? Quod quidem iam fit etiam in Academia.
Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Nulla erit controversia. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quibusnam praeteritis? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Quae est igitur causa istarum angustiarum? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. At multis malis affectus.
